ΑΛΗΘΕΙΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΥ "ΠΑΜΕ" ;

Γράφει ο Στάθης Παπαγιαννίδης

Αλήθεια ποιος είναι ο κύριος ρόλος του συνδικαλισμού;
Ήδη έχεις σκεφτεί την απάντηση:
Να προστατεύει τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Η απάντηση είναι φαινομενικά απλή και προφανής, στην πράξη όμως τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα γιατί στη χώρα της ασάφειας και της διασταλτικής ερμηνείας των θεσμών δεν είναι ούτε ξεκάθαρο, ούτε προφανές ποια είναι τα δικαιώματα και ποια είναι τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Είναι δικαίωμα των εργαζομένων να κλείνουν την εθνική οδό στα Τέμπη και να κόβουν τη χώρα στη μέση;
Είναι προς το συμφέρον τους;
Είναι δικαίωμα των εργαζομένων να αποκλείουν τα λιμάνια και να μην επιτρέπουν την επιβίβαση και αποβίβαση τουριστών στα κρουαζιερόπλοια;
Είναι αυτό προς το συμφέρον των Ελλήνων και της Ελλάδας;
Είναι δικαίωμα των εργαζομένων να κατεβάζουν τους διακόπτες της ΔΕΗ και να αφήνουν μια ολόκληρη χώρα στο σκοτάδι; Να ρίχνουν λάδια στους δρόμους;
Να κλείνουν τα Πανεπιστήμια και να ρημάζουν αίθουσες, βιβλιοθήκες και εργαστήρια εν ονόματι του πανεπιστημιακού ασύλου; Να μην αποδίδουν φόρους στο κράτος; Να κλείνουν τις πύλες των εργοστασίων για να μην μπει κανείς μέσα να δουλέψει;
Κάποτε στην Ελλάδα φτιάχναμε τα καλύτερα υφάσματα, είχαμε το καλύτερο νήμα, φτιάχναμε τα καλύτερα τζιν, τα καλύτερα τεντόπανα, είχαμε την Pirelli στην Πάτρα και τη Nissan στο Βόλο, είχαμε τα καλύτερα εσπεριδοειδή και τα πιο νόστιμα ψάρια.
Μετά από σειρά ένδοξων διεκδικήσεων του συνδικαλιστικού κινήματος και απεργιών κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, έφυγε η Pirelli από την Πάτρα και πήγε στην Τουρκία, έκλεισε η Nissan τη μονάδα του Βόλου, κλείσαμε τις κυριότερες μονάδες κλωστοϋφαντουργίας, θάψαμε τα φρούτα στις χωματερές, αδειάσαμε τις θάλασσες από τα ψάρια με την υπερ-αλίευση και εισάγουμε τα πάντα: αυτοκίνητα από τη Γερμανία, ρούχα από την Κίνα, πορτοκάλια από την Ισπανία και το Ισραήλ, σκόρδα από την Αργεντινή και ψάρια από το Μαρόκο. Μου είπανε ότι ελληνικό ψάρι πλέον θα τρώει μόνο ο Λάτσης και ο Βαρδινογιάννης (ως πότε όμως);
Στη φύση το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, στην παρά-φύση Ελλάδα της μεταπολίτευσης τα πιράνχας του συνδικαλισμού έφαγαν και διέλυσαν τα πάντα.
Οι αργόμισθοι συνδικαλιστές και «αγνοί» εργατοπατέρες κατάφεραν να μετατρέψουν την εργατική τάξη σε άνεργη τάξη και τους εαυτούς τους από υψηλόμισθους αργόμισθους σε βουλευτές και υπουργούς.
Γι’ αυτό κάθε φορά που βλέπω το ΠΑΜΕ σε μαχητικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις,  πορείες και δηλώσεις κατά της εργοδοσίας, σε ανένδοτους αγώνες και απεργίες μέχρις εσχάτων αναρωτιέμαι σιωπηλά μέσα μου: «Αλήθεια, ξέρουμε πού ΠΑΜΕ;»
Το σπίτι μας έχει ήδη αρπάξει φωτιά, αλλά εμείς αρνούμαστε τη βοήθεια της Πυροσβεστικής γιατί την ελέγχουν ξένα συμφέροντα, αρνούμαστε να πάρουμε τους πυροσβεστήρες στα χέρια μας γιατί τους εισάγει εταιρία που συνεργάζεται με πολυεθνικές, αρνούμαστε να αφήσουμε οποιονδήποτε να μας βοηθήσει γιατί δεν θέλουμε να καλύψουμε το πρόβλημα – παρά μόνο καθόμαστε στην είσοδο του κτηρίου με μεγάλα πανώ που γράφουν: ΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙΝΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ. ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΑΧΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ Ο ΞΕΝΟΣ ΔΑΚΤΥΛΟΣ.
Στάθης Παπαγιαννίδης

ΠΗΓΗ