Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος μας περιγράφει σε μια αφήγηση τρόμου, ένα μαυρο μέλλον....Που δεν απέχει και πολύ από το μέλλον της Ελλάδας (για να μην πώ το παρόν)...Ας το απολαύσουμε...!!
*Θαρθεί καιρός που τα λόγια θα κρυφτούνε για τους μεταγενέστερους. Οι άνθρωποι θα κοιτάζονται μεταξύ τους απελπισμένα, λίγο πριν οδηγηθούν στην τελευταία τους «εκδρομή»..
*Θα θυμούνται μέσα τους τι είχαν και τι έχασαν αλλά κι αυτό ακόμα θα φοβούνται να το αφήσουν να περπατήσει πάνω στη μνήμη τους. Γιατί και η μνήμη τους θα ελέγχεται από τα μικρά μεταλλικά κυκλώματα που θα έχουν ράψει στον πήχη τους, για να καταφέρουν να εξασφαλίσουν το χάπι της τροφής της ημέρας.
*Θαρθεί καιρός που όλα τα χρώματα θα γίνουν ένα, όχι το απόλυτο μαύρο που περιέχει όλο το φως, ούτε το απόλυτο άσπρο που περιέχει όλο το σκοτάδι. Γιατί το μαύρο και το άσπρο δεν είναι χρώματα. Είναι η σύνθεση και η αποσύνθεση του ουράνιου τόξου.
*Το μοναδικό χρώμα που θα περισσέψει και θα μοιράζεται στις ανθρωποστολές, θα είναι ένα ουδέτερο ξεπλυμένο καφετί για να τους θυμίζει καθημερινά τη σχέση τους με το χώμα που θα μπούνε οριστικά, μόλις τελειώσει η υπηρεσία τους σ’ αυτή τη διαδρομή που δεν θα ονομάζεται πια «η ζωή τους», αλλά «η εργασία τους».
*Θαρθεί καιρός που δεν θα υπάρχουν πια αδέλφια, μανάδες, πατεράδες, εξαδέλφια, θείοι και θείες, ανίψια, φίλοι, γείτονες, γνωστοί.. ΄Ολες και όλοι θα ανήκουν στο Μεγάλο Τίποτε του Κεντρικού Υπολογιστή, στο Πρόγραμμα.
*Θα κοιμούνται σε σκοτεινά δωμάτια-κελιά χωρίς παράθυρα. Θα ξυπνάνε και θα παίρνουν το χάπι της ημέρας, θα πίνουν από ελεγχόμενα πλαστικά σκευάσματα ένα ορισμένο υγρό συντήρησης. Και μετά απευθείας στη δουλειά.
*΄Όχι πλέον σε γραφεία, αλλά σε διαδρόμους φορτισμένους με υπόγειο ρεύμα ,όπου θα εκτελούν εκείνες τις δουλειές που δεν μπορεί να κάνει ο υπολογιστής-ρομπότ. Δηλαδή τις απαραίτητες, βαριές υπηρεσίες της αποκατάστασης και της συντήρησης των κτηρίων και των μηχανημάτων.
*Κάποια ώρα προς το βράδυ που θα δείχνουν τα ρολόγια, γιατί μονάχα τα ρολόγια θα δείχνουν το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ, αφού θα εργάζονται μέσα σε σκεπασμένα κτήρια με εισαγωγή οξυγόνου από οπές στις οροφές, τότε λοιπόν θα ακούγεται μια ελαφριά σειρήνα που θα σημαίνει «τέλος εργασίας».
*Θα περνάνε μπροστά από τις κλειδωμένες θύρες, θα βγάζουν την κάρτα τους, θα ανοίγουν οι θύρες μόνο όσο επιτρέπεται να περάσει ένας-ένας, και θα βγαίνουν στο ύπαιθρο.
*Εκεί θα τους περιμένουν τα αυτόματα τρένα, θα ανεβαίνουν μέσα και όρθιοι, στοιβαγμένοι ο ένας πλάι στον άλλο, θα μοιράζονται στις πολυκατοικίες των πέντε και δέκα χιλιάδων ανθρώπων.
*Θα κατεβαίνουν στην συγκεκριμένη στάση και θα φτάνουν έξω από τα μακρόστενα μαυρισμένα κτήρια. Θα ανοίγουν με την κάρτα την πόρτα της εισόδου και θα μοιράζονται με τα ασανσέρ στα δωμάτιά τους.
*Τα δωμάτια τους έχουν απέξω έναν αριθμό, είναι ο δικός τους αριθμός στην κάρτα επιβίωσης που διαθέτουν. Θα μπαίνουν στο δωμάτιο, που θα αποτελείται από ένα κεντρικό χώρο και μια χημική τουαλέτα.
*Νιπτήρας δεν υπάρχει εκεί, ούτε νερό. Η καθαριότητα εξασφαλίζεται με ένα σύντομο λουτρό ειδικών ακτίνων, πριν πάνε να κοιμηθούν. Τα κρεβάτια δεν έχουν σκεπάσματα, το δωμάτιο έχει την απόλυτη θερμοκρασία. Θα βγάζουν το μονόχρωμο καφετί ρούχο, θα ακτινίζονται και θα κοιμούνται.
*Στον ύπνο τους δεν έχουν δικαίωμα να δουν όνειρα. Όταν κάτι τέτοιο θα συμβαίνει, μια αστραπιαία διακοπή του ύπνου θα ειδοποιεί ότι κάποια κύματα ανεξέλεγκτα παρενέβησαν στο Πρόγραμμα Επαναφόρτισης της μνήμης.
*Δεν έχουν να μαρτυρήσουν τίποτε σε κανέναν. Ο εγκέφαλος τους με τα δικά του κύματα θα προδώσει τη μετατροπή και την ακανόνιστη λειτουργία στο Κεντρικό Πρόγραμμα της πολυκατοικίας. Αμέσως ο Υπεύθυνος της Επαναφόρτισης θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ξαναδεί το δικό του δωμάτιο..
*Βέβαια την άλλη μέρα στην «εργασία» ο Επιμελητής του διαδρόμου θα πλησιάσει τον ονειρευμένο και θα τον τσεκάρει μ ένα μηχάνημα που θα περάσει γρήγορα απ τα χέρια του στους κροτάφους. Αν ο ονειρευμένος είναι τυχερός και η βλάβη της Επαναφόρτισης οφείλεται σε αμέλεια του Προγραμματιστή, θα τη γλυτώσει.
*Αν όμως η Επαναφόρτιση λειτούργησε ομαλά και απλώς κάτι συμβαίνει στο δικό του πλέον εγκέφαλο και δεν μπορεί να ξεχάσει ολότελα, τι ήταν και τι ένιωθε, πριν απ την Μεγάλη Αλλαγή, τότε θα οδηγηθεί στον Ειδικό Θάλαμο, θα καθίσει στον μαρμάρινο καναπέ και θ ακούσει απ τον τοίχο την απόφαση του Κεντρικού Έλεγχου, που θα φύγει προς όλες τις εγκαταστάσεις μέσα απ τα μεγάφωνα: «Αριθμός 77777, διαγράφεται..».
*Θα φωνάξει, θα κραυγάσει, θα παλέψει με τον αέρα, δεν υπάρχει άλλος εκεί στο θάλαμο, και σε λίγο θα αρχίσει να νιώθει τη «διαγραφή».
*Ο αέρας θα λιγοστέψει σιγά-σιγά στο θάλαμο, σε λίγο δεν θα μπορεί πια να ανασάνει, θα πνίγεται ολοένα και περισσότερο και λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις του οριστικά, αν είναι τυχερός, την ώρα που θα διαλύεται ο εγκέφαλός του, σ’ ένα μονάχα τελευταίο δευτερόλεπτο, ίσως του στείλει κάποιες εικόνες απ το μέχρι τώρα σβησμένο παρελθόν:
*Μια λίμνη, ήρεμη, ανοιξιάτικο πρωί, η γυναίκα του με τα δύο παιδιά του να τρέχουν ανέμελα στις όχθες, αυτός να ξεκουράζεται σε μια σεζ λόνγκ καπνίζοντας ηδονικά το τσιγαράκι του την ώρα που μέσα απ το ανοιχτό σπίτι ακούγεται «Ο Μαγεμένος Αυλός» του Μότσαρτ, ενώ ένα ζευγάρι αγριοπερίστερα περνάει γουργουρίζοντας ερωτευμένο δίπλα του…ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ: Την ώρα που θα ανεβαίνει πια το συμπαντικό του ισοδύναμο στις καινούριες διαστάσεις του, ίσως ακούσει και μια βαθειά φωνή στη μητρική του γλώσσα: «Φταις κι εσύ..Όλοι σας φταίτε, που τους αφήσατε. Που δεν κινηθήκατε όταν έπρεπε. Που δεν ξυπνήσατε νωρίς…»
...ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου