ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΟ ΕΘΙΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ (?)

~TRUTH~: Ο εορτασμός των Χριστουγέννων είναι στην ουσία ημέρες ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού, όπου ο κόσμος είναι χαρούμενος για την γέννηση του "σωτήρα" και την νική προς τον θάνατο και το κακό..! Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε, είναι ότι η προέλευσή της έρχεται απο το μακρινό παρελθόν και συγκεκριμένα υιοθετεί αρχαία Ελληνικά έθιμα...

Ξεκινώντας να αναφέρω το γεγονός ότι στις Γραφές δεν αναφέρεται η γιορτή των χριστουγέννων, όπως επίσης και η ακριβής ημερομηνία γεννησεως του Ιησού. Συναντάμε όμως αναφορές τις καινης διαθήκης και αποστόλων που ταυτίζουν την γεννηση του Ιησού με το φθινόπωρο. Ας δούμε παράδειγματα:

Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει:
«Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών» Εδώ θα μπορούσαμε να δούμε ότι μιλάει για φθινοπωρινή εποχή, καθώς το χειμώνα οι ποιμένες δεν μένουν έξω , ουτε τα ποιμνια, λόγω ψύχους.

Επίσης, συμφωνα με τις γραφές γνωρίζουμε ότι η γεννηση συνέπεσε με την απογραφή, η οποία συνήθως γινόταν μετά την συγκομοιδή στις αρχές του Οκτώβρη.

Τέλος ο ευαγγελιστής Ιωάννης ταυτίζει την γέννηση του ιησού με την γιορτή της Σκηνοπηγίας, η οποία επίσης γινόταν Οκτώβρη..

¨οπως βλέπουμε, και όπως θα δούμε παρακάτω, η γεννηση είναι σχετικά ακαθόριστου χρόνου, και δεν μπορούμε να ξερουμε με σιγουριά... Στις αρχαίες χριστιανικές εορτές πάντως απο τους καταλόγους τις εκκλησίας τα Χριστούγεννα δεν αναφέρονται ως υπάρχουσα εορτή. Αυτό μας δείχνει εξαρχής ότι τα Χριστούγεννα δεν δημιουργήθηκαν με την Γεννηση, αλλά αιώνες μετα..!

Τι γινόταν όμως την υποτιθέμενη ημερομηνία γέννησης του Ιησού, στην Αρχαία Ελλάδα.. Στην πραγματικότητα, υπήρχε μια τέλεση, η οποία ήταν ευρέως γνωστή στον αρχαίο κόσμο καθώς αφορούσε την γέννηση-αναγέννηση του Ηλιου, ο οποίος αποτελλούσε την πρώτη μορφή Θεολατρείας, η οποία και είχε διαδώθεί σε πολλές φυλλές του αρχαίου κόσμου. 

Τι συνεβαινε σε αυτή την γιορτή και πως μπορεί να συνδεθεί με τα Χριστούγεννα;

Μετά το καλοκαίρι είναι γεγονός ότι η μέρα μικραίνει, και μεγαλώνει η νύχτα.. Αυτό ταυτόχρονα σημαίνει και την κάθοδο του Ηλιόυ προς τον νότο σε σχέση με την γραμμή που ακολουθεί στον ορίζοντα. Αυτό συνεχίζει να συμβαίνει, μέχρι και τις 21-22 Δεκεμβρίου όπου μπαίνουμε στο χειμερινό Ηλιοστάσιο... Στις 22 Δεκεμβρίου, και μέχρι τις 25 του μήνα, αυτές τις τρείς μέρες λοιπόν, ο Ηλιος σταματάει να κινείται προς τον νότο και μένει στάσιμος στην κλιμακα του "Αστερισμού του Σταυρού.." Στις 24 Δεκεμβρίου, αρχίζει ένα περιεργο φαινόμενο. Ευθυγραμμίζεται ο Σύριος, με τα τρία λαμρότερα αστέρια του αστερισμού του Ωρίωνα, και δείχνουν προς την ανατολή του Ηλίου. Στις 25 Δεκεμβρίου ( υποτιθεται μέρα γεννησεως του Ιησού) παρατηρούμε το εξής περιεργο στην τροχία του Ηλιου. Ο Ηλιος ανεβαίνει κατα ένα βαθμό προς τον Βορρά( και συνεχιζει την ανοδο τις υπολοιπες μέρες). Αυτό στον αρχαίο κόσμο και με βάση λογικής χαρακτηριζόταν ώς αναγέννηση του Θεού, ο οποίος με την επάνοδό του θα φέρει μέρες χαράς, θα ΄φερει περισσότερο φώς και θα δυαλίσει το σκοτος( εφόσον αρχίζει να μεγαλώνει η μέρα).

Σιγουρα πολύ λογική σκέψη, την οποία την συναντάμε και σε πολλές μεταγενέστερες θρησκείες - δόγματα, όπως η Λατρεία του Μιθρα, του Ιησού, του Βισνού, Odin θεός της σκανδιναβίας, Zoroaster θεός της Περσίας, Bali θεός του Αφγανισταν, Θαμμούζ θεός της Συρίας, Alcides θεός της Θήβας, Beddru θεός της Ιαπωνίας, Καδμος Θεός στην Ελλάδα, όπου ένα σχεδον ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται: Ο θεός πεθαίνει , μένει στον ταφο τρεις μέρες και ανασταίνεται και φερνει την σωτηρία.. ή ότι 3 βασιλιάδες - βοσκοί - ακολουθούν ένα φωτεινό αστρο (Σύριο) που δείχνει τον τόπο της γεννησης καποιου θεού..!

Ας αφήσουμε τις ενδείξεις ότι τα σημερινά δόγματα είναι μια υιοθέτηση της αρχαιας λατρείας, και ας πάμε στα αρχαία Ελληνικά χριστούγεννα...

Όταν ξεκινησαν να τελούνται τα χριστούγεννα, είχαν τοποθετησεί και ταυτιστεί με την Ημερα των Θεοφανείων, στις 6 Ιανουαρίου, όπου και εορτάζονταν για πολλά χρόνια. Εϊχαν συνδέσει βαση λογικής ότι ο Ιησούς που εφερε το φώς, και επρεπε να εορταζεται την ημερα των φώτων..

Αργότερα, ο Ιωάννης χρυσοστομος αναφέρει ότι πιθανοτατα η μερα των χριστουγέννων να έχει μεταφερθεί με εντολή του Γρηγορίου Ναζιανζηνού την ημέρομηνία της 25ης Δεκεμβρίου και πλέον εξαπλώθηκε και παρεμεινε έτσι..!

Και περνάμε στα έθιμα που τελούνται αυτές τις μέρες και την ιστορία προέλευσης τους.

Το χριστουγεννιάτικό δέντρο : Οι αρχαίοι Έλληνες λοιπόν είχαν εθιμο να περιφέρουν ένα δεντρο στολισμένο, την λεγόμενη Ειρεσιώνη: Ένα μεγάλο κλαδί αγριελιάς, το οποίο στόλιζαν με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π. Ηταν μια ένδειξη ευχαριστησης για την γονιμότητα και την εφορία του έτους που έφευγε και ελπίδα για μεγάλη γονιμότητα το νέο έτος.

Το εθιμο αυτό καταδικάστηκε ώς ειδωλολατρικό την περιοδο του Εκχριστιανισμού. Το χριστουγεννιάτικό δένδρο εμφανιζεται για πρώτη φορά τον 16 αιώνα μετά Χριστιανικής χρονολόγησης, και συμβόλιζε την χαρά για την γέννηση του Ιησού.

Στην Ελλάδα το έφεραν οι Βαυαροί με τον στολισμό των ανακτόρων του Όθωνα το 1833. Υιοθετήθηκε αμέσως απο τους Ελληνες καθώς δεν ήταν κάτι αγνωστο σαν έθιμο εφόσον υπήρχαν διηγηματα και εστίες που αναβίωναν την Ειρεσιώνη..!

Ο Αγιος Βασίλης: Τον μηνα Δεκεμβριο οι Αρχαίοι Ελληνες λατρευαν τον φωτοφόρο Απόλλωνα, τον οποίο παρίσταναν σε ιπταμενο κάρο, να τον σερνουν αλογα..! Εφερνε στους ανθρώπους το "δώρο" του φωτός..

Τα κάλαντα: Τις ημέρες εκείνες του χειμερινού Ηλιοστασίου, οι Ελληνες συνηθισαν να περιφέρουν την Ειρεσιώνη στολισμένη απο σπίτι σε σπίτι, κυριως σε σπίτια εφορων οικογενειών, και να τους τραγουδούν ευχές για εφορία, πλούτο, χαρά και υγεία, προσδοκώντας οι οικοδεσπότες να τους δώσουν μερικά χρήματα, όπως και σημερα στα καλαντα.. Τα τραγούδια αυτά ονομάζονταν καλένδες.

Σ’ αρχοντικό εμπήκαμε μεγάλου νοικοκύρη,
με λόγο που ’χει πέραση και μ’ αγαθά περίσσα…
Ανοίξτε πόρτες διάπλατα να μπουν μεγάλα πλούτη,
μαζί κι η θαλερή χαρά κι η βλογημένη ειρήνη.
Γιομάτοι να ’ν’ οι πίθοι σας, πολλά τα ζυμωτά σας.
Κι ο κριθαρένιος ο χυλός με το πολύ σουσάμι.
Νύφη για τον μοναχογιό να κάτσει τραγουδώντας
στ’ αμάξι που το σέρνουνε τα δυνατά μουλάρια,
να ’ρθεί σ’ αυτό το σπιτικό, να υφαίνει τα προικιά της.
Κάθε χρονιά θε να ’ρχομαι κι εγώ σαν χελιδόνι…
Μα φέρε γρήγορα λοιπόν ό,τι είναι να μας δώσεις,
γιατί αλλιώς θα φύγουμε, δεν θα ξημερωθούμε 

Βασιλόπιτα:

Οι αρχαίοι Ελληνες συνηθιζαν να φτιάχνουν μεγάλες πίτες-αρτους και να προσφέρουν κομματια σε μεγάλες αγροτικές εορτές...!

Αφού διαβασατε το κείμενο ο καθένας είναι ελεύθερος να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα..!