Οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, που μας κυβερνούν 30-τόσα χρόνια, εφαρμόζουν τις πολιτικές που επιλέγουν χωρίς να ρωτήσουν κανένα. Παρά τα όσα ψευδώς υπόσχονται προεκλογικά, εφαρμόζουν άλλα. Και μας λένε πως είναι και δημοκρατία αυτό.
Δεν τα κάνουν αυτά μόνο οι δικοί μας στην ελλάδα. Τα ίδια κάνουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Μια δημοκρατία κοροϊδία. Μια δημοκρατία παρωδία. Γι’ αυτό και οι λαοί ξεσηκώνονται και θα συνεχίσουν να ξεσηκώνονται. Και να ζητούν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν προδώσει τις προσδοκίες των οπαδών και των ψηφοφόρων τους. Πολλές φορές. Και τελευταία είδαμε να κατηγορούν τους ίδιους τους πολίτες, δηλαδή τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους τους, πως είναι οι πολίτες υπεύθυνοι για τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής συναλλαγής και του πελατειακού συστήματος. Του πελατειακού συστήματος που αυτές οι δύο ηγεσίες εφάρμοσαν απαρέγκλιτα. Και που μόλυνε την κοινωνία όλη.
Οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων θεωρούν πως ο λαός τους δίνει ΛΕΥΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ στις εκλογές. Ετσι νομίζουν. Εφαρμόζουν δηλαδή την ρήση “ο λαός μας ενεπιστεύθη την εξουσίαν, αλλά δεν μας είπεν πως να την ασκήσωμεν”. Ενώ δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να ρωτήσουν τον λαό. Με ένα έστω δημοψήφισμα. Εστω ένα.
Ετσι οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι θέλει ο ελληνικός λαός.
Για όλα αυτά και επειδή δεν έχουμε άλλα περιθώρια πια (θα τα πουλήσουν όλα, κι εμάς θα μας κάνουν φορο-δουλοπάροικους), κατεβείτε στο Σύνταγμα. Τώρα. Τώρα.
Κατεβείτε στο Σύνταγμα τώρα. Βρείτε τους “300 έλληνες” και υπογράψτε για να γίνει το πολλαπλό δημοψήφισμα για όλα τα θέματα που μας καίνε.
Αφήστε τις ιδεολογίες στο σπίτι σας. Δείτε πως κατέβηκαν ενωμένοι και ακομμάτιστοι οι Ισπανοί στις δικές τους πλατείες. Φτάνει τόσο που ζήσαμε διχασμένοι. Ας ενωθούμε στο ελάχιστο. Ας ενωθούμε σε μια κοινή απαίτηση όλοι: Στην εφαρμογή της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Και ας αρχίσουμε από αυτό το πολλαπλό δημοψήφισμα.
Φτάνει τόσο που φαγωθήκαμε μεταξύ μας. Φτάνει τόσο που διχαστήκαμε. Ας βρούμε τι έχουμε κοινό: την δημοκρατία. Ας αγωνιστούμε για την δημοκρατία. Αγωνιζόμενοι για την δημοκρατία κατοχυρώνουμε το δικαίωμα να ακούγεται η γνώμη μας. Η θέλησή μας. Οι διαφορετικές μας ιδέες.
Χωρίς δημοκρατία καμμία ιδεολογία δεν έχει πιθανότητα εφαρμογής.
Παρά μόνο η ιδεολογία της διαφθοράς και της συναλλαγής.
Οι “300 έλληνες” δεν είναι κόμμα. Δεν είναι πολιτική οργάνωση. Δεν είναι τίποτε τέτοιο. Είναι απλώς μια οργανωτική επιτροπή. Ενισχύστε τους. Μην τους αφήνετε μόνους. Πρέπει να γίνουμε πολλοί. Να καλύψουμε τις 24-ωρες βάρδιες της συλλογής υπογραφών. Να τους εμψυχώσουμε. Ολοι. Αριστεροί, δεξιοί, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί. Ολοι.
Θυμηθείτε το: Χωρίς δημοκρατία καμμία ιδεολογία δεν έχει πιθανότητα εφαρμογής.
Κατεβείτε στο Σύνταγμα τώρα και πάρτε μέρος στην δημοκρατία που πάει να γεννηθεί.
ΥΓ. Το ιστολόγιο StopCartel μεταδίδει ζωντανά εικόνες από τους “300 έλληνες” στο Σύνταγμα. Οι φωτογραφίες είναι από το ιστολόγιο Αντι-νέα τάξη πραγμάτων και τραβήχτηκαν το πρωί στο Σύνταγμα.
Οι ρεαλιστές της πλατείας Συντάγματος
Επειδή συμφωνούμε απολύτως με το πλακάτ της φωτογραφίας και με το πανό, κι επειδή τα κόμματα και η προπαγάνδα κάνουν ό,τι μπορούν όχι μόνο για να θάψουν κάθε προοπτική ανατροπής, αλλά και για να διαστρεβλώσουν την ίδια την πραγματικότητα, θυμίζουμε ότι υπάρχουν ακόμα μερικοί συμπολίτες μας στην πλατεία Συντάγματος. Δεν είναι ουτοπιστές αυτοί και ρεαλιστές οι υπόλοιποι νεοέλληνες που περιμένουμε βοήθεια εξ ουρανού ή από κοινοβουλίου. Είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο.Θα διαβάσετε δεκάδες αναλύσεις που θα λένε πόσο διαφορετικές είναι οι συνθήκες που οδήγησαν τους Ισπανούς στην πλατεία Ντελ Σολ και σε πολλές άλλες ισπανικές πλατείες, από τις συνθήκες που οδήγησαν τους δικούς μας τριακόσιους ή διακόσιους να μείνουν στην πλατεία Συντάγματος. Θα ακούσετε πόσο διαφορετικές σε σχέση με τις εδώ, ήταν οι αιτίες που οδήγησαν στις εξεγέρσεις στη βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Θα ακούσετε ότι δεν υπάρχει προοπτική ανατροπής χωρίς την καθοδήγηση των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, διότι αν δεν υπάρχει συντεταγμένος φορέας διεκδίκησης όλα αυτά είναι δήθεν καταδικασμένα σε αποτυχία. Θα σας πουν να περιμένετε μέχρι να συμφωνήσει η Αριστερά και μετά βλέπουμε.
Προσέξτε όμως ότι παρότι δεν υπάρχει πραγματικός αριστερός που να διαφωνεί με το ότι η Ελλάδα κακώς συνεχίζει να πληρώνει τους τραπεζίτες ματώνοντας όλο και περισσότερο, παρότι υπάρχουν ακόμα και δημόσιες δηλώσεις αριστερών και «αριστερών» πολιτικών που επιβεβαιώνουν την αντίθεσή τους στη καταλήστευση της χώρας, παρόλα αυτά αποφεύγουν μετά βδελυγμίας να συνυπογράψουν μια κοινή διακήρυξη που να λέει έστω αυτό το αυτονόητο! Να δηλώνει δηλαδή ξεκάθαρα, ότι παρά τις υπόλοιπες διαφωνίες τους, όλα τα κόμματα και οι συσπειρώσεις της αριστεράς απαιτούν την άμεση διακοπή εξυπηρέτησης του χρέους, τουλάχιστον μέχρι να συμβούν δύο πράγματα: πρώτον, να γίνουν γνωστές στην ελληνική κοινωνία οι συνθήκες και οι όροι σύναψης των εξυπηρετούμενων δανείων και να εγκριθεί ή να ματαιωθεί η αποπληρωμή τους κατά περίπτωση ή και εν συνόλω αν χρειαστεί, και δεύτερον, να επανέλθει η Ελλάδα σε ρυθμούς βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης με δημιουργία πλεονάσματος ικανού για την οποιαδήποτε αποπληρωμή νομίμου χρέους.
Είτε πιστεύεις ότι η λύση βρίσκεται στον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης και τη συνεργασία με τους ευρωπαϊκούς λαούς, είτε ότι ο τόπος δεν αντέχει να περιμένει την άγια εκείνη μέρα και πρέπει να σπεύσει πρώτος στη μάχη, είτε πιστεύεις ότι η αιτία της μιζέριας είναι το χρέος, είτε πως το χρέος είναι απλώς μια αναπόδραστη συνέπεια του νεοφιλελευθερισμού, ένα είναι το σίγουρο: ότι η Ελλάδα αν δε θέλει να τινάξει τα πέταλα, πρέπει εδώ και τώρα να σταματήσει αυτήν την ακατάσχετη αιμορραγία εθνικών πόρων. Το αν μετά θα αποφασίσουμε να υιοθετήσουμε προοδευτικές ή προοδευτικότερες πολιτικές λύσεις, θα εξαρτηθεί από την ίδια την κοινωνία, την οποία και οφείλουμε να ρωτήσουμε! Εκτός αν οι θερμοκέφαλοι αριστεροί μαξιμαλιστές, κοινοβουλευτικοί και μη, παρά τη φτηνή τους ρητορεία, δε δίνουν δεκαράκι για τις εντωμεταξύ αυτοκτονίες από απελπισία, τους θανάτους, την ανεργία, την πείνα, την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, την επιταχυνόμενη εξαθλίωση της τάξης που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν, με το ανομολόγητο σκεπτικό ότι αν δεν πεθάνουν αρκετοί και δεν πεινάσουν οι περισσότεροι τότε δε θα έχει τύχη η επανάσταση!
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δύο κουμπιά: το ένα λέει «διαγραφή του χρέους» και το άλλο «γνήσιος σοσιαλισμός, κοινωνική δικαιοσύνη, κ.λπ.». Αν πατήσεις το πρώτο, τότε το χρέος που ως δια μαγείας θα διαγραφεί, ξέρουμε πως θα αρχίσει αμέσως να επαναδημιουργείται αργά αλλά σταθερά διότι αυτό θα πει καπιταλισμός, αυτό θα πει σώρευση κεφαλαίου. Άρα εδώ δικαιώνονται οι αντισυστημικοί και πάσης τάσεως αντικεφαλαιοκράτες. Αν πατήσεις το δεύτερο, τότε μια συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία επιβάλλει μια ριζοσπαστική σοσιαλιστική ανατροπή και οι κεφαλαιοκράτες μετράνε μέρες μαζί με τις περιουσίες τους. Ερώτηση: ποιο θα ήταν το πρώτο μέτρο που θα έπαιρνε μια αριστερή κυβέρνηση; Θα ήταν άλλο από την άμεση παύση εξυπηρέτησης του χρέους; Θα μπορούσε δηλαδή να υπάρξει οποιαδήποτε κοινωνική πολιτική, οποιαδήποτε εφαρμογή σχεδίου εθνικής και κοινωνικής ανοικοδόμησης, έστω και με απλή αναβολή της παύσης πληρωμών αυτού του υπέρογκου χρέους προς τους τραπεζίτες; Με τι κεφάλαια θα χρηματοδοτούνταν η ανάπτυξη, κι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός;
Άρα λοιπόν παρόλο που το χρέος είναι όντως το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο, το κουμπί της διαγραφής (μερικής ή ολικής) είναι φανερό πως πρέπει να πατηθεί πρώτο! Η φροντίδα να μην ξαναδημιουργηθεί σχετίζεται με μεγάλες, δραστικές και σύνθετες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που θα δρομολογηθούν αν όχι μετά, πάντως το πολύ-πολύ ταυτόχρονα. Με το εξωπραγματικό αυτό -από κάθε άποψη- χρέος, ακόμα και με το μισό του, η χώρα δε θα μπορούσε ποτέ να ορθοποδήσει, πόσο μάλλον να πορευτεί προς έναν γνήσιο κοινωνισμό.
Όταν λοιπόν αντί να προβάλλεται το ευρείας αποδοχής αυτονόητο ως ελάχιστη κοινή απαίτηση των κομμάτων της αριστεράς, προβάλλονται αντιθέτως οι ατελείωτες «συντροφικές» διαφωνίες μας, τότε δεν έχουμε μόνο μια αριστερά ανίκανη να παρακολουθήσει τις ιστορικές εξελίξεις ή έστω να ακολουθήσει την κοινωνία (αντί μάλιστα να την καθοδηγεί ως όφειλε), αλλά έχουμε δικαίωμα να υποθέσουμε το χειρότερο, κι ας οδηγηθούμε εν ανάγκη και σε κατηγορίες για δίκη προθέσεων: όπως και τα υπόλοιπα κόμματα, έτσι και τα αριστερά δεν είναι ότι δεν μπορούν. Απλώς δε θέλουν! Θέτουν το ζήτημα της υπαρξιακής τους αγωνίας που εκφράζεται ως κρίση αυτοπροσδιορισμού μέσω της διαφοροποίησης, πάνω από την κοινωνία που δηλώνουν ότι υπηρετούν. Ας αφήσουμε όμως την περαιτέρω ανάλυση του γιατί δε θέλουν, για ευθετότερο χρόνο. Προς το παρόν αρκεί η διαπίστωση ότι όλοι οι θεσμικοί αριστεροί υποτιθέμενοι διεκδικητές μιας πολιτικής ανατροπής, είναι πλήρως απασχολούμενοι στη βιομηχανία παραγωγής και οριοθέτησης ιδεολογικών διαφορών και της συσκευασίας τους. Η επανάσταση γι αυτούς μπορεί να περιμένει!
Για την ελληνική κοινωνία όμως που υποφέρει όπως και για όσους πεισματικά βρίσκονται στην πλατεία Συντάγματος περιμένοντας συμπαράσταση από όλους όσους πιστεύουν ότι η ανατροπή δεν είναι απλώς ευχή, αλλά κατεπείγουσα εθνική και κοινωνική ανάγκη, δεν μπορεί να περιμένει καθόλου. Ας αφήσουμε την ουτοπία των βολικών κομφορμιστικών μας φαντασιώσεων κι ας πάμε μια βόλτα στο Σύνταγμα να συναντήσουμε το ρεαλισμό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου